Napoleon
I – Napoleon Bonaparte, jeden z najwybitniejszych wodzów świata, cesarz
Francuzów, król Włoch urodził się w 1769 roku w Ajaccio na Korsyce. Był synem
prawnika z rodziny szlacheckiej. Wykształcenie pobierał w najlepszej paryskiej
uczelni wojskowej. Już w wieku 16 lat został podporucznikiem artylerii.
W 1789 roku brał udział w walkach
niepodległościowych na Korsyce. Był wielbiony przez żołnierzy, którzy nazywali
go „małym kapralem” z racji swego niewielkiego wzrostu. W roku 1793 przybył do
Francji i wstąpił do armii. Przyczynił się do wyzwolenia Tulonu przez
francuskie wojska rewolucyjne, za co w 1794 roku otrzymał stopień generała
brygady. W 1795 roku stłumił w Paryżu zamieszki wywołane przez zwolenników
monarchii. W tym samym roku został dowódcą armii rewolucyjnej, a rok później –
dowódcą armii francuskiej. W latach 1798 – 99 dowodził kompanią egipską. Aby
zapewnić Francji panowanie nad ważną drogą handlową do Indii, zorganizował
wyprawę wojenną do Egiptu i zajął Maltę. 9 XI 1799 roku dokonał zamachu stanu i
obalił dyrektoriat. Objął władzę jako I Konsul. Napoleon był nie tylko
genialnym dowódcą, ale również zręcznym politykiem. W latach następnych przejął
całkowitą władzę we Francji, wprowadzając szereg reform; w 1801 zawarł
Konkordat z papieżem, narzucił nową konstytucję (1802r.) oraz kodeks cywilny (Kodeks
Napoleona) obowiązujący we Francji do dziś. Kodeks Napoleona obowiązywał
również w Polsce, a jego ostatnie przepisy straciły moc w naszym kraju w 1946
roku szkolnictwo podporządkował państwu. 2 XII 1804 roku koronował się na w
obecności papieża na cesarza, a w 1805 roku na króla Włoch. W okresie cesarstwa
dominowały wojny napoleońskie, których celem było zdobycie władzy w Europie.
Pokonał Austrię, Prusy, Rosję i Anglię. Cała niemal Europa znalazła się pod
wpływami Napoleona. Na tronach państw uzależnionych obsadzał swych braci. Z
polskich ziem zabranych Prusom utworzył w 1807 roku Księstwo Warszawskie.
Odniósł wiele błyskotliwych zwycięstw m.in. pod Austeritz 2 XII 1805 roku, Jeną
i Auerstadt 14 X 1806, Frydlandem 14 VI 1807, Wagram 5-6 VII 1809 r.
Kres potęgi Napoleona stanowiła nieudana wyprawa na Moskwę. W 1812 roku ruszył
na czele 600 tysięcznej armii na Rosję i mimo zwycięstwa i podboju Moskwy nie
zdołał rozbić przeciwnika. Wielką Armię napoleońską pokonała mroźna rosyjska
zima. Zdziesiątkowane i osłabione wojsko poniosło w 1813 roku klęskę pod
Lipskiem. W następnym roku po zajęciu Francji przez wojska państw koalicji
Napoleon abdykował 6 kwietnia i został osadzony na wyspie Elbie. Uciekł i
powrócił w marcu 1815 roku aby odbudować swoją władzę, którą odzyskał na Sto
Dni. Jednak druzgocąca porażka pod Waterloo 18 czerwca 1815 roku pogrążyła
wodza.
22
czerwca 1822 roku powtórnie abdykował a wydany Brytyjczykom został przez nich
internowany na położonej prawie pośrodku Oceanu Atlantyckiego wyspie Św.
Heleny. Od tej chwili dla Napoleona skończyły się dni triumfu i splendoru. Nie
dosyć, że ograniczono mu swobodę życia, to jeszcze postanowiono upokorzyć. Nie
pozwolono nikomu zwracać się do Napoleona używając tytułu cesarskiego. Wielki
wódz rozpoczął więc życie człowieka pokonanego, opuszczonego przez najbliższych
i zatopionego w swoich wspomnieniach. Na wyspie Św. Heleny spędził 6 lat gasnąć
powoli z dnia na dzień. Cierpiał z powodu braku towarzystwa ludzi
inteligentnych , z powodu nieustającej nudy, braku wiadomości od żony, od syna,
od którego w ciągu 5 lat nie otrzymał ani jednego słowa. Wiele znaczące słowa:
„Trzeba więc odwagi, aby cierpieć niż aby umrzeć”. - „Dopiero kiedy jestem sam
w sypialni wydany na pastwę myśli, cierpię”. – „Ileż ciosów z ręki losu i ludzi
spadło na moją głowę. Wszędzie mnie dosięgły. Cały jestem jedną raną” mówią
same za siebie o stanie ducha wielkiego Napoleona. Cesarz cierpiał nie
tylko psychicznie, również fizycznie nie czuł się najlepiej. O ile przez
pierwsze dwa lata pobytu na wyspie nie miał większych problemów
zdrowotnych, to jednak od 1817 roku zaczęły mu dokuczać bóle w boku. Brak
dokładnej diagnozy uniemożliwił skuteczne leczenie. Dwaj lekarze O` Meara i
Stokoe twierdzili, że Napoleon cierpi na zapalenie wątroby, czemu kategorycznie
zaprzeczali Anglicy. Jednak diagnoza wydawała się bardzo prawdopodobna ponieważ
Napoleon od dawna doznawał zaburzeń czynności wątroby. Do pogłębienia choroby
przyczynił się bardzo wilgotny klimat panujący na wyspie, ale najbardziej zguby
był niezdrowy tryb życia cesarza: mało jarzyn, dużo soli, posiłki spożywane
nieregularnie i w pośpiechu, przebywanie w zamkniętych przegrzanych
pomieszczeniach, gorące kąpiele. Niestety sposób leczenia, którym został
poddany nie pomógł w dolegliwościach a jedynie coraz bardziej wyniszczał
organizm. Napoleonowi bowiem podawano duże ilości narkotyków. On sam jednak
głęboko wierzył, że najlepiej wyleczy go rosół w kury. Poprawy jednak nie było,
lecz coraz częściej przychodziły ostre bóle. Wielką ulgę w cierpieniu sprawiała
mu gorąca kąpiel, którą kazał przygotowywać nawet w nocy. Oczywiście miewał
nawroty sił i wtedy z pasją pielęgnował swój ukochany ogród. Przekopywał
grządki, podlewał kwiaty, spacerował i rozmyślał. Choroba jednak nie
próżnowała. Przeszywające bóle w prawym boku były tak częste, że Napoleon coraz
więcej czasu Napoleon spędzał w łóżku. Zaczynał zastanawiać się, czy nie
odziedziczył raka po ojcu na którego zmarł w wieku 39 lat. Bardzo schudł
ponieważ jedzenie przyprawiało go o mdłości, drętwiały mu kończyny, raziło
światło, przeszkadzał hałas. Odmawiał przyjmowania lekarstw. Dla oczyszczenia organizmu
aplikowano mu lewatywy. Jedyną rzecz, która podnosiła go na duchu to myśl
o synu: „Jeżeli umrę tutaj – on będzie panował” Pragnie dla niego korony.
Wycieńczony
zmarł 5 maja 1821r. o 1749. Sekcja zwłok, której domagał się
Napoleon za życia wykazała, że przyczyną śmierci nie była choroba wątroby,
która choć była powiększona i obrzmiała, nie miała widocznych zmian.
Bezpośrednią przyczyną śmierci był rak żołądka – tak głosił raport z autopsji.
Ciało Napoleona spoczęło pod trzema wierzbami. Strzeżony za życia, strzeżono go
również po śmierci. Tak minęło prawie 20 lat. Nadszedł dzień w którym Francja
upomniała się o swojego bohatera. W 1840 roku przewieziono ciało Napoleona do
Paryża i pochowano w Kościele Inwalidów W czasie ekshumacji zwłok okazało
się że ciało jest w nienaruszonym stanie. Zjawisko niespotykane, tajemnicze i
pobudzające wyobraźnie. Od tej chwili ruszyła lawina domysłów, badań, hipotez i
spekulacji na temat przyczyny śmierci Napoleona. Pojawiło się przypuszczenie że
wódz został otruty np. arszenikiem który posiada właściwości nie tylko trujące
ale i również konserwujące. Przeprowadzone analizy chemiczne na włosach
zależących do Napoleona potwierdziły, że w każdym z kilku badanych pukli
znajdował się arszenik. Jednak jego stężenie nie było na tyle duże aby
doprowadzić do śmierci. Równocześnie poddano analizie dokumenty z sekcji zwłok.
Ustalono, że rak nie był bezpośrednią przyczyną śmierci Napoleona, ponieważ nie
ma w nich uwag o rozprzestrzenianiu się nowotworu. To jego przyrzuty doprowadzały
przede wszystkim do zgonu chorego. Niestety przeprowadzone badania nie
dały jednoznacznej odpowiedzi na temat przyczyny śmierci. Napoleon mógł być
podtruwany przez dłuższy czas arszenikiem, ale to nie ta substancja wywołała
zgon, trucizna może powodować raka lecz atakuje wówczas oskrzela i skórę.
Objawami zatrucia arszenikiem są szare paznokcie i plamy na skórze, czego w
trakcje sekcji ciała nie stwierdzono. Niewielkie ilości arszeniku wykryte we
włosach mogły być dostarczane do organizmu wraz z winem które Napoleon pił do
każdego posiłku. Arszenik wchodził w skład środków konserwujących wino. Pomimo
podjętych na szeroką skalę badań nie udało się wskazać stuprocentowej przyczyny
śmierci Napoleona. Pozostało pytanie rak żołądka czy otrucie? Oczywiście zdania
na ten temat są podzielone. Jedni twierdzą że jednak przyczyną śmierci był rak
żołądka, którym Napoleon był obciążony dziedzicznie, ponieważ jego ojciec, brat
i siostra zmarli również na tę chorobę. W przypadku Napoleona rozwój choroby
mógł być także spowodowany spożywaniem dużej ilości żywności konserwowanej solą
a małej ilości warzyw i owoców. Rana w ścianie żołądka była następstwem
pęknięcia wrzodu, wokół którego znajdowała się tkanka nowotworowa. Pęknięcie
wrzodu w styczniu 1819 powinno już wtedy doprowadzić do śmierci Napoleona,
jednak cesarz nie tylko że przeżył to jeszcze poczuł się dużo lepiej. Dlaczego?
Naukowcy przypuszczają że otwór po pękniętym wrzodzie został zatkany przez
jeden z płatów wątroby i dzięki temu treść żołądka nie przedostawała się do
wnętrza ciała, co spowodowałoby infekcję i natychmiastową śmierć. Oczywiście
głosy innych obstają przy próbie otrucia. Pojawiła się jeszcze jedna wersja,
która mogła być przyczyną śmierci. Otóż amerykańscy uczeni uważają, że
śmiertelne dla wodza były aplikowane przez lekarzy lewatywy oraz środki
wymiotne, co miało za zadanie oczyścić organizm ze szkodliwych substancji.
Terapia taka spowodowała niedobór potasu, następstwem czego było zakłócenie
dopływu krwi do mózgu. Tak osłabionemu cesarzowi podano równocześnie zabójczą
pięciokrotnie przewyższającą normę dawkę roztworu chlorku rtęci, który
został podany na dwa dni przed śmiercią. I ta teoria została obalona ponieważ
lewatywy nie mogły być przyczyną a jedynie następstwem w chorobie i mogły co najwyżej
przyspieszyć zgon. Cóż więc było faktyczną przyczyną śmierci wielkiego wodza
Francuzów? Czy odpowiedzi na to pytanie należy szukać w zapiskach kronik
miejskich miasteczka Baleycourt we Francji. Na jednej ze stron znajduje się jak
by celowo zamazana data śmierci urodzonego w Baleycourt w 1771 r mężczyzny,
który prawdopodobnie zmarł na Wyspie Świętej Heleny 1 maja 1821r. uchodząc za
Napoleona do którego był bardzo podobny. Napoleon miał czterech sobowtórów :
jeden został otruty przed bitwą pod Waterloo, drugi został kaleką po upadku z
konia, trzeciego dosięgła kula, przeżył jedynie mężczyzna z kronik – Robeaund.
O ile osadzony na wyspie Napoleon był pilnie strzeżony przez anglików o tyle w
tym czasie Robeaund był pilnie poszukiwany jako czwarty sobowtór cesarza. Nie
udało się go odnaleźć ponieważ zniknął bezpowrotnie. Czy to miało związek z
wydarzeniami w Weronie? W tym włoskim mieście nie jaki Revard, bardzo podobny
do Napoleona, otworzył zakład jubilerski. Być może z racji tego podobieństwa
jego wspólnik zwracał się do niego ,, Wasza Cesarska Mość ‘’ W sierpniu 1823 r
Revard otrzymał list po przeczytaniu którego wielce przejęty wyjechał z miasta.
Swojemu wspólnikowi zostawił list z poleceniem oddania królowej w przypadku
gdyby nie wrócił w ciągu trzech miesięcy. Dwa tygodnie po wyjeździe
Revarda w pałacu w Austrii zastrzelono mężczyznę próbującego dostać
się do środka pod osłoną nocy. Tajemniczego intruza, żona Napoleona poleciła
pochować w jej rodzinnym grobowcu. W czasie tych wydarzeń w komnatach zamku leżał
ciężko chory na szkarlatynę syn Napoleona. Rovard nie powrócił do swojego
zakładu jubilerskiego więc wspólnik dostarczył list królowej za co otrzymał
nagrodę.
Gdy
w 1956 roku rząd brytyjski ogłosił że jest w posiadaniu fragmentu jelit
Napoleona z analizy których wynika że śmierć cesarza nastąpiła nie na skutek
raka lecz od kuli, nasunęło się pytanie: KIM BYŁ NIEZNAJOMY KTÓRY W
SIERPNIU 1823 ROKU został zastrzelony próbując wtargnąć do pałacu w Austrii?
Sylwia
Wilczek IIIA
Źródła:
Wikipedia
„Prywatne
życie Napoleona” – Octave Aubry
Życie
świata
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz