REFERATY UCZNIÓW - Losy rodziny Romanowów (Marta Stefańska III A)

„Dramatyczne losy rodziny carskiej w trakcie i po rewolucji październikowej.”

W wyniku wybuchu powstania na terenie Rosji, 15 marca 1917 roku car Mikołaj II Romanow musiał abdykować. W imieniu swoim i swojego chorego na hemofilię syna -  Aleksego - zrzekł się władzy. Została ona przekazana jego bratu, jednak wielki książę Michaił odmówił.

Społeczeństwo rosyjskie nienawidziło cara. Wielu ludzi liczyło na jego majątek, który przekraczał ponad miliard dolarów. Do tego dochodził również udział w amerykańskich kolejach i ogromne zbiory dzieł sztuki. Bardziej od cara nienawidzili tylko carycy, która uważała Rasputina za świętego cudotwórcę. Było to spowodowane polepszeniem się stanu zdrowia jej syna – Aleksego - po ciężkim ataku hemofilii. Ponoć pomoc przyniosła  mu  modlitwa Rasputnina.

Były car wraz z rodziną i częścią służby został zamknięty w areszcie domowym w Carskim Siole, potem wszystkich wywieziono do Tobolska, aż w kwietniu 1918 roku rodzinę przetransportowano do domu Nikołaja Ipatijewa w Jekaterynburgu. Pilnowało ich ponad pięćdziesięciu wartowników, a dom otoczono wysokim murem.

Rodzina Romanowów wraz ze służbą musiała mieszkać w trzech pokojach. Spali na podłodze. Posiłki spożywali z jednej miski. W domu brakowało wielu potrzebnych sprzętów takich jak meble czy sztućce. Większość czasu spędzali z pilnującymi ich żołnierzami.

W lipcu 1918 roku brat cara Michaił został zamordowany. W tym samym czasie (12 lipca) kierownictwo bolszewików podjęło decyzję o rozstrzelaniu cara i jego rodziny.

Z nocy 16 lipca na 17 lipca po północy przewodniczący komisji śledczej, Jankiel Jurowski, obudził wszystkich i kazał im udać się do piwnicy. Ponoć powiedział, że muszą uciekać z powodu niebezpieczeństwa. Ze względu na chorobę Aleksego zezwolono na przyniesienie dwóch krzeseł. Na drugim usiadła Aleksandra Fiodorowna. Gdy już wszyscy pojawili się w niewielkim pokoiku, Jakow poinformował zgromadzonych, że  z powodu ataku ich krewnych na Rosję Sowiecką, zostaną rozstrzeleni. Potem rozpoczęła się prawie półgodzinna egzekucja. Niektórych (najprawdopodobniej księżnę Anastazję i służącą Demidową) dobijano bagnetami. Trwało to tak długo ponieważ większość z ofiar nosiła ubrania z drogocennymi klejnotami od których kule odbijały się. Potem ciała dokładnie przeszukano, zawinięto w prześcieradła, ukryto w samochodzie ciężarowym i wywieziono na uroczysko „czterej bracia”, gdzie zwłoki poćwiartowano, oblano kwasem siarkowym i wrzucono do szybów opuszczonej kopalni.

Podczas tej dramatycznej zbrodni życie straciło jedenaście osób : car Mikołaj II Romanow, jego żona Aleksandra Fiodorowna, cztery córki (Olga, Tatiana, Maria i Anastazja), syn Aleksy, a także służba (doktor Jewgienij Botkin, kamerdyner Aloizij Trupp, kucharz Iwan Charitonow i pokojówka Anna Demidowa ) oraz piesek, którego trzymała Anastazja.

Jakiś czas potem odkryto zwłoki. Nie znaleziono tam ciał należących do dwójki najmłodszych dzieci, jednak w 2000 roku, kilkadziesiąt metrów od miejsca pochówku, odkryto ich spalone i porzucone szczątki. Były to szczątki chłopca – najprawdopodobniej carewicza Aleksego i dziewczynki. Nie wiadomo dokładnie czy była to Maria czy też Anastazja.

W tamtym okresie istniało wiele teorii na temat najmłodszej córki Romanowów – Anastazji. Według badań doktora Michaela Coble'a z 2008 roku, wszystkie cztery księżne zostały zamordowane, a ich ciała - zidentyfikowane. Jednak wiele kobiet z tamtego okresu czasu twierdziło, że jest cudownie ocaloną Anastazją. Jedną  i najbardziej znaną z nich była Anna Anderson. Podobnie jak u prawdziwej księżnej Anastazji, jej lewa stopa była zniekształcona. Znała wiele szczegółów dotyczących życia rodziny. Anna miała wielu zwolenników, ale w 1970 roku rozpoczęło się postępowanie sądowe. Kobieta została uznana za oszustkę. Po jej śmierci wykonano badania DNA, które zaprzeczyły pokrewieństwu z rodziną Romanowów. Legendy o Anastazji przyczyniły się do powstania wielu ekranizacji filmowych na jej temat. Być może jest to związane z imieniem księżnej, które oznacza „zmartwychwstanie”.

Legenda Anastazji nie była jedyną. Inne mówiły o ocaleniu Marii. Podobno w latach 90  na Syberii żyła kobieta podająca się właśnie za nią. Jej wybawcą miał być brat Aleksy, który zmarł w latach 80. Niestety jest to historia jeszcze mniej prawdopodobna od poprzedniej, ponieważ chłopiec był ciężko chory.

Podobnie wiele teorii krąży o udziale Lenina w zbrodni. Według pierwszego śledztwa przeprowadzonego w 1918 roku wynika, że Lenin kazał chronić cara i jego rodzinę. O prawdopodobieństwu tej tezy świadczy telegram Lenina : „Wziąć pod ochronę rodzinę carską i nie dopuścić do jakichkolwiek represji wobec niej, odpowiadając w tym przypadku własnym życiem”. Również śledztwo przeprowadzone w 2011 roku wklucza udział bolszewików w morderstwie. Inne dowody – przeciwnie – wskazują na jego winę. Być może Lenin obawiał się interwencji innych krajów, które mogłyby uwolnić cara i jego rodzinę oraz przywrócić im władzę.

W 2000 roku Rosyjski Kościół Prawosławny kanonizował Mikołaja II, jego żonę, syna i córki oraz uznał ich za męczenników. Nie potwierdził jednak, autentyczności  odnalezionych zwłok. Cała rodzina została pochowana w Sankt Petersburgu w Soborze św. Piotra i Pawła. Sąd Najwyższy w Rosji uznał, że stali się oni ofiarami represji politycznych. W 1977 roku dom w którym zginął car wraz z rodziną i służbą zburzono. Na jego miejscu znajduje się cerkiew.

Prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się, co dokładnie zdarzyło się w domu  Ipatijewa. Być może faktycznie któreś z najmłodszych dzieci ustrzegło się od straszliwej śmierci.

Marta Stefańska IIIA

Źródła:Wikipedia i inne strony www;

Encyklopedia popularna PWN;

Książki: „Królobójcy” Wacław Gąsiorowski